Yaşam ve Çile Şiiri - Gülşen Karaköse

Ah ulan Dertler!
Yine bana uykuyu haram kıldınız
Ne zaman deliksiz bir uyku dilesem
Uykudan önce kapıyı yine siz çaldınız.

Yastığa baş koymaya çekinir oldum,
Dert ağır basınca sineye çektim.
Ulan sen ne biçim şeysin beni mahvettin
Sen beni dert deryasında susuzda boğdun.

Yaranın biri kapanmadan diğeri kanar
Umutla umutsuzluk saklambaç oynar
Bilmem bu çile yumağı ne zaman dolar
Ömrümün son demine hazan da koydun

Şiir gibi üstüme ince ince yağdınız
Şu gariban şairde ne kaldıysa aldınız
Bundan sonra ne yapar artık bende bilemem
Çilesine bakıp ta esef bile edemem.

Geçte olsa anladım mutsuzluktu mutluluğum
Meğer boşuna imiş yıllarca avunduğum
Dertleri gül yaparak koklamayı öğrendim
Acılarla bir olup yaşamayı hissettim.

Yıllar var ki birlikte hep iç içe yaşadık
Mutluluk kapı çaldığında
Biz hep evde yok idik
Bir gün nasıl olduysa
Mutluluğa rastladık
Buyur edip içeri
Onu birlikte yedik

Poyraz yelimi savurdu
Ey dertler sizi bana
Eğer oysa savuran
Söyleyin...
Çok kırgınım ben ona