Yaşam Tutkusu Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Keşke, imkanım olaydı, kol-kanat gereydim
Kurşunlar, bombalar yağmasaydı
Yeryüzüne
Keşke kudretim olaydı
Çocukların hatırına
Güneş'i yüklenip
Koşsaydım yarınlara
Karanlığı
Mazide bırakarak
Onulmaz yaralara derman
Mazlumlara, yurtsuzlara ev-bark, vatan olaydım

Keşke, mümkün olaydı sevgiyle, öfke arasına
Aşılamayan setler, duvarlar olaydım
Durduraydım
Panzerleri, kobraları, obüsleri
Her yerde özgürlük bayramı olaydı
Anneler, babalar ağlamak yerine gülüp oynasaydılar

Keşke, imkânım olaydı, tüm insanlara anlataydım
Diyeydim " Ölüm, hiç yakışmıyor
Savaş mağdur
Çocuklara
Yaşlılara
Anlalara
Yaşama
Tüm insanlara"
Diyeydim "inanmayın
Efenilerin uydurduk masallarına
Artık son verilsin silahlara, barutlara tüm savaşlara"

Keşke, kâbus olaydım, uyuyanları uyndıraydım
Derin gafletten
Eğer, mümkün olsaydı
Karanlık mağdurlarını
Sırtlayıp taşırdım aydınlığa
Yada
Mutluluğa
Düşman olanların
Yüreklerinde ki
Kin ve öfkeyi söküp atardım
Halepçe'de, Filistin'de öldürülenlerin anısına
Yedi renkli gökkuşağı olurdum, dünya çocuklarına