Yaşam Şapkasından Aşk Tavşanını Çıkaramadık

Bit yeniğinin resmini çizmekle meşgul, yorgun duygular.
Dünden kalma döküntü mevsimin kırıntıları dolaşıyor,
Kimsesiz dar sokakların yıpranmış parke taşlarının
üstünde.
Eski, unutulmaz denilen bir şarkının intiharı var,
Hayli geçkin bayanın, akordeon olmuş dudak
bükümlerinde.
Çareler sırra kadem başmış, dertlerde hicaz taksimi.
Üstüne üstlük, hiç bitmiyor hırsız-polis oyunumuz
seninle.
Bir çırpıda, renkleri pouse tuşuna basarak mat ediyor,
akşam üstü.
Aldanışların ve de terk edilişlerin sımsıkı sarıldığı,
Nerelere saklandı o medet umulan muhteşem sevginin
büyüsü.
Bilinmeyen denklemlerde, çığırtkan kuşlarının
senfonisi.
Bir bildikleri var herhalde, kimseleri tanımıyor
İpini koparırcasına koşan dingin duyguların at
kişnemeleri.
Kurumaya yüz tutmuş köy çeşmesinin, iki gözü iki
çeşme.
Susma payını kaybetmiş en galiz küfürlerin
serenadında,
Çırıl çıplak üşüme seanslarındadır, kendinden bi haber
ömür.
Görüp görmediği de kalmadı, yanındaki tek tesellisi
sadece kuru bir gül.
Örselenmiş yılların tahta masasında, ellerinde eldiven
yok;
Nasıl acımasızca yoğuruyor beni, kader.
Bilen var mı, bu mostralık olmuş anılar kaç para eder.
Yılan hışırtısına benzer sesler çıkartıyor yalnızlık.
Bilmezdim bunu, birer organım oldu ağrılarım-sızılarım.
Başka birilerini tanımıyor mu ne, dimdik karşımda,
Hep ağzında galiz küfürlerle, beni selamlıyor
yanılgılarım.
Hesaplarım alt üst, elde kalan bir, kaybettiğim de bir.
Nefes alış-verişlerimle oynadığım oyunun adı birdirbir.
Yok bi tanıdık ses, demli bir bardak çayla sarılan
aşinalık.
Çocuksu heves-güveçlerimle, yüzüme- gözüme
bulaştırdım.
Yaşam şapkasından, aşk tavşanını çıkaramadık…

(12 Ağustos 2012 – 10.Şiir Kitabımdan)