Yaşam Pınarım Şiiri - Özlem Erden

bir kökün en dayanıklı gövdesinde koca bir dala tutundum
yaprak olarak dilden dile söz oldum
soldum, savruldum
yeri geldi yerden yere vuruldum
inceydim, kırılgandım, dokunulduğunda ağlardım
anlardım dalımdan koparılacağımı ya da dalım tarafından kıskanılacağımı...
susardım hem yalnızlığıma hem de hayata
bulutları seyre dalardım
bir beni bilirdim onlar ağladığında hayata bağlanan
yağmurlardı benim hayat kaynağım
yaşam pınarım
rüzgarlara boyun büker bir tek onlarla ağlar
onlarla coşardım
ben bir yaprak o ise gökte bir bulut
ben ona aşık o ise koca bir pınar
her bağrıma düştüğünde soluksuz haykırırdım
seni...
evet seni bulutlarım, sevinçten ağlayan gözyaşlarım
ben seni seviyorum, hayat kaynağım, yaşam pınarım...
işte düştüğün yerde kor olmakta özleminle varlığım...