Yaşam Okulu Şiiri - Abdurrahman Özdemir

Adapazarı’nda doğdum 1958’de
Çocukluğumu ve gençliğimi orada yaşadım.
Üç aşağı - beş yukarı, 10 yaşları civarında,
Camilere giderdim namaz vakitleri.
Göçmenevleri semtinin Güllük camisi,
Papuççular semtinin Kavaklı camisi,
En uğrak yerlerimdi bunlar.
Evimiz, bu ikisinin tam ortalarındaydı.
Kapalı spor salonunun orası, Filiz Sokak.
Güllük camisinin şadırvanında,
Çok büyük puntolarla yazılı bir yazı vardı.
“TAŞ TAŞI, LAF TAŞIMA”
-HADİS-İ ŞERİF-
Belki yüzlerce defa okudum bu yazıyı
Ama, başıma kırkımda geldi
Ne anlama geldiğini, o zaman fark ettim.
Yıllarca beslenmiş dostluk fidanları,
Yıllarca tutuşturulmuş sevgi ateşleri,
Yıllarca örülmüş güven ağları,
Bir anda yok oluverdi.
Kolay mı büyütülmüştü o fidanlar?
O ateşler kolay mı yakılmıştı?
Söndürülmeden, daha da büyütülerek.
O güven ağları, ilmek ilmek, ne zahmetlerle örülmüştü.
Nasıl da yok oluverdi bir anda.
İnanmak mümkün değil.
Bütün bunları yok ediveren,
Bunlardan çok daha güçlü bir şey olmalı! .
Ama çok kötü, çok korkunç bir şey...

1997