Kimsesizlik kadar zor
Ve bir çocuk kadar masum görünür,
Şu son nefesi alıp vermek.
Sanki,
Bir intikam gibi,
Sanki bir ayrılık gibi,
Sanki,
Bir hicran yeli...
Zaman,
Şair olamayacak kadar erken
Ve şiir yazmak için geç.
Sanki,
Kıyısında bir derenin
Ve susuz iken her hücre,
İçememek gibi.
Ah ah...
Son mısralarını yazmak bir günlüğün,
Üç nokta koymadan son cümleye,
Sanki,
Sağanak bir yağmurda
Ateşler arasında yanmak gibi...
Tükürdüğünü yalamak sanki,
Şu yaşamı bitirmek.
Koyduğun her noktanın içine tükürmek...
Var olsun bütün mutluluklar sana,
Tükürdüler kısa bir ömrün baharına
Ve şimdi yaşamamak
Ve yarını bilemeden bitirmek,
Doğup, ağlayıp
Ve hemen ertesinde ölmek gibi...
Kayıt Tarihi : 1.4.2021 21:15:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Reşat Öztoprak](https://www.antoloji.com/i/siir/2021/04/01/yasam-kesitleri.jpg)
yalnız olduğunu söyleyeceğin kimse olmadığından
yalnız olur insan.
Nehirlerin içinden akarak geçmesine rağmen
susuzluktan yanıp tutuşması da böyle bir şeydir.
hayatı acılaştıran şey yalnızlıktır.
TEBRİKLER SAYIN ÖZTOPRAK
TÜM YORUMLAR (1)