Yaşam Bataklığı Şiiri - Sadık Nergiz

insanlar yoz bense yap-boz
arıyorum eksik parçamı ve üstüm toz
hayatımı elimde tutuyorum
hayatım koz

kendi etrafında dönüyor hayatım
durduğum yer yine kendi hayatımın sıfırı
hakikatin kuru zeminin de farklıydım
otuzbeşinci kata çıksam da aynıyım

tek bir yaşam var elimde ne yaşarsam kâr elimde
bir el daha yaşar mısın desen bana artık lazım gitmeye
vakit gelir bir tur daha gezerim şu alemi
sonra bittim yol da kaldım dört el lazım arabamı itmeye

Yaşam bataklığı denen yolu yensemde
ölümün soğuk nefesi vardı ensemde
şimdi yok olsam sonra yine çıkıp dömsemde
ağzımda acı tadı kalır hep bu yaşamın
kötü kokusu burnumda boş ihtişamın

uykusuz gözlerim uyuyamam gözlerimi yumarım
gönül verelim yeter ki ömrümü de sunarım
her gördüğüm insanı insan diye umarım
işte budur benim de hayattaki kumarım