Yasak Son Şiiri - Yunus Şatır

Her an yanımda hissediyorum ölümü,
Aklımdan çıkmıyor.
Ağzımın tadını kaçırdığı bile oluyor,
Bazen çok tatlı geldiği gibi.

Uykusuz geçen gecelerimde düşünüyorum mesela,
Her an açılabilecek,
O görünmez kapı olan,
Ölümü.

Öylesine sarmış dört yanımı..
Nereye baksam,
Ölümü görüyorum.
Bana sesleniyor her fırsatta,
Eski adımla.
Çocukluktan kalma yaralarımı deşiyor,
Kendini daha çekici göstermek için.
Hatalarımı hatırlatıyor bana;
Kendimden vazgeçmem için,
Kendimi ona satmam için.
Buna rağmen;
Ölümden korkmamak,
Korkutuyor beni aslında.

Oysa ölüm;
Hayatımdaki tek gerçek gibi,
Ruhumun derinliklerinde bir sızı gibi,
Kafamda yasak bir düşünce gibi,
Yaşayamamanın ödülü gibi.

Ya da
Gayrimeşru bir son mudur?
Ölüm.
Yaşamak bir suçmuş gibi,
Azrail adındaki polisten kaçmak niye?
Azılı bir suçlu gibi saklanmak niye?

Velhasıl,
Parça parça ölür insan.
Yavaş yavaş,
Acı çeke çeke.
Henüz nefes alıp verebiliyorken,
Yaşama hevesi ölür.

Oysa benim ölecek bir yaşama hevesim bile olmadı..
Belki bu yüzdendir ölümü bu kadar,
Yakınımda hissetmem.

Peki,
Nerelerdesin ?
Yaşama hevesim benim.
Kim bilir,
Ne haldesin ?
Hangi savaşın ortasında,
Can çekişmektesin..

Peki,
Erken değil mi yani ?
Bu 21 yaşımda,
Bu boşvermişlik,
Bu ölmek arzusu..