Yaşa Şiiri - Gülizar Özlem Gürses Saraçoğlu

Bu sonlar bitmez, sonsuz cevaplar sorguya yetmez.
Hızla çıkılan basamaklardan teker-ikişer sür’at...
Dönüşünde dörder-kökten atlarsın düşmenin yazgısına.

Kolay mı, kazanılanın ortak hesaptan alınması;
Hiç renk vermeden zemberekten geçmenin çabası?

Aldırış edilmeyen hayat kavramının renkli oyuncuları...
İnsanlar, canlı varlıklar... Maddeye bağımlılar
Gönülsüz aşkın zevkli saatlerine akan isterik nağmelerin eşliğinde
Sözlerden beyne aktarılmış şartlı azatlılar! ..

..........
Öykünün kararındadır hakim; korkuyla aldatan
Yürekli-yüreksiz... Ahlanan! ..

...........
Yürek savaş yemiş; bilinse, sevişmeye öksüz! ..

...........
Yalan; bedene girilen zehir seyrinin, yürek paralayan şarkıları olmuş.
Oysa her yaşananın rolü büyük!
Kavramlarda var olan, kaybetmeye aday ünsüz görüntülerin yalan gerçeğinde
Boğulan hayatın perdesidir sıyrılan! ..

Ardında nam kalır; asırlar gerisi-çizgi ötesi, yalandan-yalvarandan an...
An be andır yaşanılandan kalan... Kırıntıları an,
Saadeti an.
Acı geçmişin gelecek mucidine dayan!

Yapıştın mı bir kere hayata... Kitap gibi oku, bağla defteri;
Diz sür, göz kırp, esasa bağlan.
Sevgiyi öykü yazmanda yakala, yaşa... Yanıldıysan da hayatta!
Gizlice yas tut, öfkeni kazan, kaybetmeye gül.
Anla değerlerini anlarının... Sevginin bedelini yakala!
Yalanın diğerini ayıkla.
İki elinle yaşamını kavra.
Yaşamanı yaşa, yaşa! ..