Şu dünya ne de çok
yozlaşmış, kirlenmiş.
İnsanların kalbi
nasıl da kararmış.
Kendimle başlayıp,
kendimde bitirdiğim
eğlenceler, gülüşün
kadar mutlu etmiyor.
Metruk binalar içinde
yaşıyor gibi perişanım.
Liğme liğme edilmiş ruhumu
toz toprak arasında kaybettim.
Aradığım sendin, şiirler bahane.
Gölgelerle savaşıyorum.
Karanlığa meydan okurcasına
çığlıklarla şehirleri, kentleri yıkıyorum.
Yaşadığım coğrafyaya kırıldım.
Gökyüzüne, yeryüzüne sitemliyim.
İnsanlara darıldım, ağaçlara incindim.
Seni benden saklayan her şeye küstüm.
Zaman, ömrüme çöktükçe
Ararat Dağı gibi yalnızlaşıyorum.
Yaşanası güzel bir gün için,
hiç sönmeyen umudumuz için,
zehir saçılmış dünleri mutlu yarınlar
yapmak için, biz için her güne merhaba.
Kayıt Tarihi : 27.10.2018 22:19:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
18 MAYIS 2018 CUMA

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!