Yarınlar Çıkmazı Şiiri - Oya Erzurumlu

Güneş yüzünü gösteriyor yavaş yavaş
Işığının her bir tanesi sarıyor yüzümü
Gözlerimi kapatıp sıcağını her bir zerremde
Hissediyorum...
Sabahın sessiz dinginliği içime işliyor
Kulaklarımda kuş seslerinin huzurlu melodisi
Büyülü bir dünyanın içindeyim sanki
Her şeyi biliyor olmanın ağır yorgunluğu
Kuşatmış aklımın savaş alanını
Hassasiyet sarmalamış tükenmez umudumu
Anlamak için baktıklarım gördüklerimin
Duyduklarım bildiklerimin tesellisinde
Yetinmeyi bilmeyen duyguların kaybındayım
Varlığım yok hükmüne esir
Ayna da baktığım gördüğüm ben mi?
Yoksa koca bir sahtelik mi bana yansıyan
Demir parmaklıklar ardında
Özgür zannettiğim yaşama sığıntıyım sanki
Ne var'ım ne yok'um nasılımların içinde
Soruların cevapsızlığında
Bütün cevapları azad ediyorum
Aklımdan geçenleri bırakıyorum
Kalmayan zamanımın hızla dönen çarkına
Kaç son defaya sığdım
Sığdığıma ağır geldim
Gönül terazisinde
Kaç kayboluş yaşadım anlamaların içinde
Ve kaç benzerliğin hışmına uğradı asaletim
Ve kaç balyoz yedi onurlu duruşum
Ve ben kaç dönülmez yolu defalarca
Yalınayak kan revan içinde yürüdüm
Kaybettiğim dünlerim
Yarınlar çıkmazında
Sevcelerimin ağırlığında
Takılı kaldı...
~oya erzurumlu~