Yarının Fırtınası Şiiri - Kasım Kobakçı

Dilimin ucuna gelen, o bir çift kelime...
Yutkunuyorum, boğazımda bir yumru oluyor hepsi.
Bakışlarım yerde, boş bir karoya kilitlenmiş...
Sanki hiçbir şey yokmuş gibi.
*
Avuçlarımın içinde, tırnaklarımın beyaz izleri.
Yüzümde, donuk bir ifadenin ağır maskesi...
Herkes, her şeyin ne kadar sakin olduğunu düşünüyor,
Ne kadar da başarılı, bir sahtekarlık.
*
Sussam içimde birikiyor, konuşsam her yer darmadağın olacak.
Bu sessizlik, en korunaklı sığınak belki de...
Sözcüklerim, keskin birer cam kırığı sanki,
Dökülürse, önce benim ruhumu çizecek.
*
İçimde binlerce kişilik, bir kalabalık haykırıyor,
Ama dışarıya, tek bir fısıltı dahi ulaşmıyor...
Gözlerimle, bir şeyler anlatmak için çırpınıyorum,
Fakat gören yok, anlayan yok.
*
Ağzına kadar dolu, kapağı zorlanmış bir kavanoz gibiyim.
İçindeki her neyse, taşmak üzere...
Bu gönül, daha ne kadar yükü kaldırır,
Çatlamasına kaç an kaldı, bilinmez.
*
Sonra akşam çöküyor, her şey duruluyor güya...
Yalnızca ruhumdaki, o dinmeyen uğultu kalıyor.
Bugünü de böyle bitirdim, tek bir ses etmeden...
Yarının fırtınasını, şimdiden biriktiriyorum.