Yarından Umutluyum Şiiri - Tülay Sustam

Yağmur tanesine...)

İnsanlar doğdukları andan itibaren hayatlarının sonuna kadar hep bir şeylerin mücadelesini verirler. Kimi gün yaşadıklarımız bize ağır gelir. Gün be gün bu yükün altında biraz daha eziliriz. Tek başımıza bu yükün altından kalkamayız. 'Aza demişler nereye çoğun yanına demiş.' O yüzden tek başımıza hiçbir şeyin üstesinden gelemeyiz. Mutlaka bizi yok eden dertleri, sorunları birileriyle paylaşmalıyız. İçimizi döktüğümüz, derdimizi anlattığımız kişi güvenilir olmalı. Gerekirse üzerimizde ki yükü hafifletmeli. Ortak olmalı derdimize, çıkmaza girdiğimizde bize doğru yolu göstermeli, karanlıktan aydınlığa çıkarken küçük bir ışık olmalı yolumuzu aydınlatan. Tabii ki her insan dört dörtlük olmuyor. 'At bulunur meydan bulunmaz, meydan bulunur at bulunmaz.' İnsanları kusurlarıyla, yanlışlarıyla, hatalarıyla kabul etmeliyiz. Öyle kabullenmeliyiz. Unutmamalıyız ki; biz de hatalı olabiliriz. 'Aman diyene kılıç kalkmaz.' Bir insan yaptığının yanlış olduğunun farkında ise onun üzerine daha fazla gitmenin anlamı yok. Hatayı sürekli suratına vurmaktansa; nedenlerini, niçinlerini araştırmak en doğrusudur. 'Kör bile düştüğü çukura bir daha düşmez.' Eğer pişman olup doğru yolu bulduysa; onu toplumdan dışlamak ve kendimizden uzaklaştırmak yerine elimizi uzatıp onu içinde bulunduğu çukurdan çıkarmalıyız. Acılar denizinde mücadele etmekten hiçbir zaman yılmamalı, bıkmamalı, usanmamalıyız. Boynumuzu önümüze eğmemeliyiz. Unutmamalıyız ki; 'Deveden büyük fil var.' Halimize hep şükretmeliyiz. Beterin beteri var demeliyiz. 'Sür git demişler gör geç demişler.' Çevremizde bizden daha çaresiz durumda olan insanlar mutlaka vardır. Onları kendimize örnek almalıyız. Herzaman benim dediğimiz şeyler için savaş vermeliyiz, mücadele etmeliyiz. 'Davulu biz çalıyorsak parayı el toplamamalı.' Yıllarımızı, ömrümüzü, emeğimizi verdiğimiz değerleri iki günlük adamlara bırakıp gitmemeliyiz. Durup mücadele etmeliyiz, savaş vermeliyiz. Onlar korkup kaçmalı bizden. Gidecek biri varsa onlar gitmeli, kalan biz olmalıyız. Biz emek verdik sevdamıza. Belki yenildik kavgamızda ama mücadele ettik. Hayaller kurduk, dirsek çürüttük, umut ettik. Sonunda istediğimizi elde ettik veya edemedik. Hiç olmazsa savaş verdik. Eğer çırpınışlarımız sonuç vermiyorsa kendimizi parçalamanın anlamı yok. Çünkü; 'çürük tahta çivi tutmaz.' Bizim sadece zamana ihtiyacımız vardır.
Her yenilgi bizi bir zafere çıkarmalı. Yaşadıklarımızdan iyi veya kötü ders almalıyız. Her şeyden önce inanmalıyız. İnanmak; başarmanın yarısıdır. Bu savaştan, bu mücadeleden başımız dik, alnımızın akıyla çıkmalıyız. Ama her şeyden önce paylaşacağız. Yüz yüze gelerek iyiyi, kötüyü tartışacağız. Bir şeyler yapacağız kendimiz ve başkaları için. Zaferi ilke edineceğiz.
Yaşananları bir elekten geçireceğiz. Güzellikler bizimle beraber kalacak. 'Saçımız ak mı kara mı? Önümüze düşünce anlayacağız.
'Dostumuzu ve düşmanımızı kötü günümüz de tanıyacağız. 'Kardeş kardeşi bıçaklamış, dönmüş yine kucaklamış.' Eğer biz omuz omuza mücadele edip bugünlere gelmişsek, birimizin derdini kendimize dert etmişsek, beraber ağlayıp, beraber gülmüşsek bir dostuz, bir arkadaşız, biz sırdaşız, biz kardeşiz. Gün gelecek kırılacak kalplerimiz birbirimize, kızacağız belki de. Ama yine de birbirimizin gönlünü alıp kucaklaşacağız. Geçmişi unutup bugünü beraber yaşayacağız. Omuz omuza verip umutla bakacağız geleceğe. 'Yiğit lakabıyla anılır.' Benim lakabım bugüne kadar ' KARAKIZ ' idi. Bundan sonra 'ÇÖMEZ' Çünkü daha yolun başındayım. Yaşanacak çok şey var. Pişmanlıkları, keşkeleri kaldırdım ortadan. Geçmişe sünger çektim. Artık bugünü yaşayacağım. Yarından umutluyum. Umutluyum artık
gelecekten. Hiçbir zaman yitirmedim umudumu, asla yitirmeyeceğim. Biliyorum ki, karanlığıma birgün güneş doğacak. İşte ben o gün için yaşıyorum. Sevgili dostum, sırdaşım, yoldaşım iyi ki varsın. Seninle yelken açtım geleceğe. Yürüyoruz omuz omuza bilinmeyene.

(26.11.2001 Pazartesi İstanbul)