Yarına Kalsın Yanına Kalmasın

Bu sana yazdığım ilk ve son mektup kelimelerin âciz kaldığı anlardayım, o kadar çok yazmak istiyorum ki, ya da tükürmek celladımın suratına bilmiyorum içimdeki yastıkaltı senler avuç içlerimde kanarken var mı cesareti dudaklarımın?

Gözümde siyah beyaz anılar ilk beni kanattığın o gün sanki milyonlarca oku aynı anda saplamıştın yüreğime, ben bir yandan akan kanlara bakıp, bir yandan da sana bakıyordum. İçimde yıkılan senlerin yıkılış seremonisine kulaklarımı kapatsam da, engel olamamıştım gözümden düşüp kırılmana.

Şimdi öfkenin bam tellerinde yalın ayak geziyorum. İçimde onlarca küfür aç kurtlar gibi çıkmayı bekliyor dudaklarımdan ve ben nedendir bilmem? Belki de sana kıyamayışımdan, sıkıyorum sıkı sıkı dudaklarımı...

Yüreğimden sessizce kalkarken naşın!
El sallayanı yok diye hayıflanmayı bile sana çok görüyorum. Miadı dolan, artık kabak tadı veren, ucu küflü sevgini bir konteynırın tam da ortasına bırakıyorum, tıpkı yüreğimi masanın üzerine bırakıp gittiğin gibi! Oysa ağır kanamalıydı.
Şimdi açtığın yaraya mı kızayım? Yoksa o yaraya kaynamayan kabuğa mı?
Yara geçer ama içinden kanar, tıpkı her gece senden hesap soran rüyaların gibi!

Umutları çarmıha gerip mutlulukları kurşuna dizdiğim gün anladım. Sevgi her yürekte filiz vermiyormuş, hele de kıraç topraklar da nenemin bir sözü geliyor aklıma -kıraç topraklarda gül açmaz güzel kızım açmadı da.

Dışardan bakınca herkes adam, ya içinden fotokopi bile olamamış insanlar. Vicdan desen bir haberler her gece dualar ediyorum, Rabbi'm yolumu iyi adamlara denk getir diye ve yine bir ofsayttan dönüyor yüreğim.

-Ben diyorum çok gol gördüm. Ah bu ellerim nelere şahit oldu. Bu gözlerim ya bu kulaklarım onlar da keza öyle ve yine bir söz dolanıyor dilime -yarına kalsın yanına kalmasın adam,yanına kalmasın..!