Yarım Kalan Şiir Şiiri - Mert Dağlı

YARIM KALAN ŞİİR

Tükendim, en sonunda tükendim...

Söküldü prangalarım, rütbelerim.
Yarı yolda bıraktı, en yakın yoldaşım
Kalmadı hayallerim, bitti ümitlerim
Sırtımdan vurdu dava arkadaşım

Eğilmedim hiç bilirsin,
Tamah etmedim güce şöhrete,
Tasma takmaktansa, aç kalmayı seçtim.
Ve asla durmadım,
Doğru bildiğimi söylemekten geriye

İhanet etmedim mesela,
Ne kendime, ne sevgime.
Çünkü bana sevmeyi vatanım öğretmişti
Kendisi beni üzse de...

Acıyı, gamı, kederi nimet bildim
Ancak davama minnet ettim.
Allah'tan başka secde görmedim,
Bir Ülkü tutturdum kendime,
Yönüm sadece vicdanım dedim.

Tükendim,
En sonunda tükendim...

Ne olur artık,
Bilmem...
Ayağa kalkar mıyım, yeniden?
Unuturmuyum, değersizliği, önemsizliği?
İtilmeyi, kakılmayı, hor görülmeyi...
Doğru bildiğimi söylediğim için sevilmemeyi..

Sırtıma olanca yükü yüklendim,
Tükendim...
En sonunda tükendim!