Yarım Kalan Masal Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir hikaye başlar içimizde,
Yarısı karanlık, yarısı aydınlık.
Her adımda biraz eksilir insan,
Biraz büyür, biraz küçülür aynı anda.

Geceler uzar bazen,
Sabah olur, ama gün doğmaz ruhuna.
Bir çiçeğin açması kadar masumken hayat,
Birdenbire döner sırtını en sevdiğin.

Bir kuş uçar, kanadından bir tüy düşer,
Belki o tüyde saklıdır umut.
Ama bazen, ne kadar baksan da gökyüzüne,
Bulamazsın o kayıp yıldızı.

Hep bir arayış, hep bir eksiklik,
Kalp kuytu bir köşede saklar özlemi.
Bir damla gözyaşı toprağa düşer de,
Yeşerir mi bilmem, belki bir sevda.

Yarım kalır masallar çoğu zaman,
Biteni anlatmaz kimse,
Çünkü bittiğinde,
Kimse kalmaz dinlemeye.

Birinin gülüşünde bulur bazen insan kendini,
Ya da bir kelimenin içinde kaybolur.
Ve bilmez ki o kayboluş,
Aslında hep aradığı yoldur.

Belki bir şiirde saklıdır cevap,
Ya da sessizliğin derinlerinde.
Ama kimse aramaz orada,
Çünkü hep seslere kulak veririz.

Sevmek zor iş,
Vazgeçmek daha zor.
Ama en zor olan,
Sevdiğinden vazgeçtiğini sanmaktır.

Bir an gelir, içindeki çocuk konuşur,
“Beni unuttun” der.
Ve işte o an,
Başlar yeniden yazılmaya masal.

Bir gece daha geçer,
Bir yıldız daha düşer gökyüzünden.
Ve biz hep,
O düşen yıldızı bekleriz.

Ama bilmezsin,
O yıldız belki de hiç doğmadı.