Yarım kalan biz miyiz, yoksa zaten yok m ...

19.09.2005

Yarım kalan biz miyiz, yoksa zaten yok muyduk?

Yardım etsen ne olur, fazla bir şey istemiyorum senden, sadece söyle... Git de istemiyorum de, bitti de ama bir şey de olur, bakma yüzüme öyle, susma... Bilirsin dayanamam bakışlarına, içimi eritir gözlerinden içime süzülenler, her an geçtikçe içten içe beni yer... O kadar küçüğüm ki karşında, benimle oynamana gerek yok... Ben zaten hep buradayım hep seninim ama sen istersen, her şey sana bağlı... Ne şikâyetim var nede huzursuzluğum, olsun her nasıl olursa olsun... Ben senin yanındayım ya önemli olan da bu değil mi? Değerlerimi bırakmamış mıydım bir kenara...

Zaman dur diyebilir misin? İzin verme yelkovanın akrebi kovalamasına... Bakışlarınla uzaklaştır onları yanımızdan, sadece biz kalalım... Sen ve ben... İçinde olduğumuz an daha kıymetli sayma dakikaları...
İşte yine başladı, akıyor dakikalar, şimdi daha farklı... Anlayamıyorum her şey yaşandı mı? Nasıl bir sondu ki bu başı nasıl olsun? Başlangıçta mıyım sonda mı? Başım dönüyor... Anlamıyorum ben nerdeyim Bu görüntüler ne, biliyorum bu sensin ama çok hızlı. Dönmeye devam ediyor... Hızlanıyor... Ben mi dönüyorum yoksa... gözlerimi acık tutmaya çalışıyorum, gördüklerimi seçmeye çalışıyorum, bir ağaç, orman, evin, benim banyom, salonun, araban, yatak odan, şalvar pantolonum, kolyen, saçlarım, gözlerin, annem. Tanrım bir anlam veremiyorum, durdurun, biri durdursun aklımı kaçıracağım... Neler oluyor... Yuvarlanıyorum işte. Düştüm, tutunamıyorum, hiçbir şey yok, çıplak bir yer, bir şeyler batıyor, vücudumun değdiği yerler sıcak, değdikçe yakıyor, çoğalan ses bulut etrafımda, gittikçe artıyor... Nasıl durucum, nereye kadar böyle savrulacağım... Yeter durmak istiyorum, yeter... Biri yardım etsin... imdaaaatttt.... Lütfen...

Etrafımda tozların dolaştığını hissediyorum.. Kulaklarım uğulduyor, gözlerimi açmaya cesaretim bile yok, dönmüyorum biliyorum... Şimdi durdu... Hissediyorum bedenim deki acıyı... korkunç... sızlıyor bacaklarım... kesik var mıdır acaba... çok kanamış mıdır? .. peki ya yüzüm... yüzüm ne halde kim bilir... belki de kesiklerden tanınmayacak bir daha ben olamayacağım... olabilir mi, bu olabilir mi... bilmek istemiyorum... işte yine korkuyorum.. gözlerimi açmak istemiyorum, burada böylece kalsam... zaten gözlerimi açacak halim yok... nefes dahi alırken zorlanıyorum, ah bir sırt üstü yatabilsem... yapabilir miyim, ahhh hayır... hiç gücüm yok, çok canım yanıyor... olmayacak. burada mı kalacağım peki... peki, kimse yok mu burada... peki ya akşam olunca, sonra sabah ve tekrar akşam sonra sonsuzluğu mu kovalayacağım...

Susadım, su... beynimde dans ediyor görüntüsü, nasılsa içemeyeceğim... öyle bakacağım... hep olduğu gibi hani eliniz uzatsan tutacakmışsın gibi ama ne o el uzanır da tutar nede elini uzatsa bile o çoktan gitmiştir...

Ellerimi kıpırdatamasam da, ellerimin altındakini hissetmeye çalışıyorum, bilincimi ayakta tutmalıyım... her şey orada değil mi, sevdiklerim, anılarım, arkadaşlarım... beni ben yapanlar ve benden alınanlar, bir de SEN, sende oradasın, diğerlerinin yanından bana bakıyorsun... hayat oyunu değil mi bu, sende hayatına devam ediyorsun... Hissediyorum yerdeyim, yuvarlandığım yerin sonu, bu, bu toprak olmalı üzerinde olduğum... sonunda bedenim toprakla mı kavuştu. Bu kadar erken mi... her şey bitti mi... Geldiğimiz yer değil miydi? .. topraktan olmamış mıydık bir sürü asır önce...