Yarım Kalan Bir Şehrin Türküsü

Bir şehir, uykusunda yalnız,
Sokak lambaları titrek, rüzgar yorgun,
Adımlarım yankılanır, boş kaldırımlarda,
Yorgun bir nehir gibi akar zaman,
Düşlerimi savurur uzaklara,
Sana dair ne varsa,
Sessiz bir çığlık olur gecenin koynunda.

Bir pencere aralanır, karanlıkta,
İçeride solgun bir yüz,
Gözleri dalgın, geçmişe saplı.
Bilir misin,
Bir şehrin acısını dinlemek gibidir bazen,
Yarım kalmış bir türküyü hatırlamak,
Dilinde dolanıp durur,
Ama bir türlü tamamlayamazsın.

Geldim işte,
O eski parkın bankına oturdum,
Hafifçe esen bir rüzgar,
Dalıp giden bir yaprak gibi,
Sana dair düşünceler sürükler,
Beni bilmediğim sokaklara,
Adını bilmediğim şarkılara,
Ve hiç görmediğim rüyalara.

Sen yine uzaktasın,
Zamanın ardına saklanmış,
Ama varlığın hep benimle,
Bir gölge gibi,
Adını fısıldayan sessiz bir yankı.
Her adımda seni arar,
Her köşe başında seni bulurum,
Ama yine de ulaşamam,
O uzak, soğuk ellerine.

Bir zamanlar seninle yürüdüğümüz yollar,
Artık yabancı, suskun,
Ve ben her adımda biraz daha yalnız,
Her bakışımda biraz daha eksik.
Sokaklar uzar,
Şehrin sesi kesilir,
Ve ben hep aynı yerde,
Aynı eksik, aynı kırık.

Belki de,
Bir gün,
Seninle buluşuruz yeniden,
Bu yarım kalmış türkünün kıyısında,
Ama o zamana kadar,
Sadece hayal,
Sadece rüya,
Ve sadece yarım kalmış bir şiir olarak,
Yaşayacağım seni.

Gece çöker,
Yıldızlar bir bir söner,
Ama sen,
Hep aynı kalırsın,
Beni bekleyen bir düş,
Kapanmayan bir yara gibi,
Ve ben,
Seni her defasında bulurum,
Ama yine de,
Ellerim bomboş,
Yüreğim yaralı,
Ve şiirim hep eksik,
Sana olan sevgim gibi.

**Sonsuz bir şarkı mısın sen,
Yoksa bitmeyen bir rüya?
Belki de sadece,
Yarım kalmış bir şehrin türküsüsün,
Kendi sessizliğinde yankılanan.