Yârim İstanbul Şiiri - Mehmet Osman Erol ...

Sen bu şehrin kadınısın, yaşıyorsun rûhumda
İstanbul'u gözlerinden tanıyorum
Yıldız çeşmelerinden sular akıyor hâlâ
Doyasıya ellerinden içiyorum

Kızkulesi'nde asılı duruyor hayâlin
Gece, gündüze sarılmış deniz soluyor
İstanbul'un âşıkları bir garib olmuş
Kim görse bana, seni soruyor...

Çamlıca'dan yükselen kahkahalar
Üsküdar yollarında ayak seslerin
Beyoğlu'na çıksan peşinde günahlar
Sen, İstanbulsun... İstanbul senin...

Oyalı da mendilini yolda düşürür
Çapkınca bakar bir türkü tutturur
Sesini duyarım İstanbul'un... içim burkulur
Ver elini derim vermez... kaçar, sır olur

Cumbanın ardından gözün süzersin
Ah İstanbul beni nasıl üzersin
Sarıyerden Ortaköy'e dilde gezersin
Sen İstanbulsun, vefâ bilmezsin

Rüzgârlara taratır ipek saçını
Kıskandığımı bilir de umarsamaz beni
Çığlık çığlığa İstanbul'un martıları
Adını söyler, çağırır, ağlatır beni

Sen, İstanbul... ben sana âşık
Yanağı benlim, çiftetellim
Bahçemdeki âşüfte sarmaşık
Sen İstanbul, sevgili yârim

Sen bu şehrin kadınısın bütün rûhunla
İstanbul'u gözlerinden tanıyorum
Al yüreğimi sık avuçlarında
Ne varsa senden aldığım... sana adıyorum

(İstanbul, Nisan 1994)