Yarıda Kalan Şiiri - İsmail Uysal

Yorulmuş bir diyardan geliyorum gülizar
Üşüyen tarihimle, sırlarımla sar beni
Benim topraklarımda ağıt yakardı rüzgar
Kurak düşmüş yürekler üşütüyor yar beni
Ben gülerken nefessiz kalıyorum gülizar
Bari sen anla beni, anlamaz ağyar beni

Bir gün yola düşersem, elleme, tutma beni
Tozlu raflar içinde bir gün unutma beni

Susuzluktan çatlamış dudakların hatrına
Gönlümdeki zembilden kırık su testisine
Yar dudağına değmiş bardakların hatrına
Gecelerin ruhuna kandillerin isine
Tarlada çürütülmüş başakların hatrına
Bir yudum su gülizar, yandı dil, yandı sine!

Gelsin dizinde ölüm, yabana atma beni
Yar koynunda ölenle n'olur bir tutma beni!

Izbe köşelerinde kaybettim sokakların
Henüz ana rahmine düşmemiş masumluğu
Simsiyah leke gibi sayısız durakların
Sancısını göğsümde taşıyorken ben çoğu
Çizgisini kaybettim ufukta imsakların
Kalplerin can havlinde, gözlerin uyuduğu...

Üşüyorum, sen yokken buldu bu sıtma beni
Korkuyorum ölmekten yoksan, uyutma beni

Avluya terkedilmiş yetim çocukluğumun
Nişanesi gibidir yüzümdeki çizgiler
Hurafeler içinde yaklaşan bir doğumun
Sancıları artarken gün ışıdı bir seher
Sonsuzluğu adımlar iken yolculuğumun
Başında nefesimi kesiyorlarmış meğer

Sokuldum yamacına kalbinle itme beni
Tamamlayamasan da n'olur eksiltme beni

Bari sen anla beni, anlamaz ağyar beni
Ben gülerken nefessiz kalıyorum gülizar
Kurak düşmüş yürekler üşütüyor yar beni
Benim topraklarımda ağıt yakardı rüzgar
Üşüyen tarihimle, sırlarımla sar beni
Yorulmuş bir diyardan geliyorum gülizar