Yargısız İnfazlar Şiiri - Fatma Avcı 2

Kalemimden dökülenler yüreğimin sesiydi. Doğmadan infazı verilen bebeğin parça parça alınan organları gibi döküldüm. Her bir harf neşterin ucunda sallanıyordu.

Kızıl renkli sonbaharın düşlerinde uyandı, düşen her yaprak gibi yağmurlarla toprağa karışmayı bekliyordu. Amacı ya yok olmak ya da yenibaharlarla hayata dönmekti. Yok olmayı düşledin hep, kimsesizliğin kollarında esintinin götürdüğü yere gitmek, yada fırtınanın nefesinde uzak diyarlara yolculuk etmekti.

Alışkanlıklar bırakılabilir miydi?
Gidebilir miydi bağlandığı kökler?
Ayrılık vagonlarından el sallayabilir miydi yaşanmışlıklarına?
Sus saatlerinin sarkacındaki her gonk sesinde irkilmelerini unutup baharları özleyebilir miydi?

Parçalanmış ruhun bedeni ne kadar canlı olur? Tutunmaya çalıştıkça düşmek, en umarsız zamanlarda tekrar tekrar ayağa kalkmak için çaba sarf ederken.

Gecenin karanlığında patlayan silah gibiydi dilinden dökülen sözcükler sus anlarını bölerken, yankısı kaybolmuş ses gibi yalnızlıklara çekiliyordum. Gittiğin yerden dönüşlerinin hayaliyle öksüzleşen duygularla uyanıyorum. Haykıran yalvarışlarımda dilim ağzımda büyüyor. Seni unutma yakarışlarımda senin beni azat ettiğin gün bitimlerinin uzayan gölgeleri arasında kayboluyorum.

Aşkın ve nezaketin kanlı mücadelesinin ağrılı yorgunluklarıydı yaşadıklarım. Hayatımın ufkunda bulut yokken dökülen yaşların rahat bir ömür içindeki kurbanı oluyordum. Yargısız infazlarda aşk ilmiği boynuma geçirilirken ben yüreğimdeki yaranın feryadını bastırıyordum, dişlerimin dudaklarımda bıraktığı kan izinde.

Her aşktan zehirlendim. İçimdeki zehri kalemin ucundan kâğıda aktarıyorum. Har harf panzehirini arayan ölümcül hastanın tedavisi gibi oluyor. Cennetteki mutsuzluğu yaşarken, yerden havalanmak için gökyüzü yeterli gelmiyor. Her havalanışta bir düşüş yaşıyorum. Kalbimdeki soğuk kana rağmen, bir damla şiire teslim oluyorum. Hayat, sade ve masum gözlerle görmeye çalışsa da içinde kopan fırtına, şimşek ve yıldırımlar eşliğinde beni dibe çekiyor.

Kızıla boyalı sonbaharın son valsıydı yaşadıklarım. Güneşin ilk ışıklarında uyanan ve son vedalara hazırlanan sarı, kızıl, kahve yaprakların ayrılmadan önce dallara son tutunuşuydu. Kısmetsizliğimin avuntusunda ufak bir esinti ile düşmeden önce geçireceği kısıtlı anların tadını çıkarıyordum, yaşanan yalancı baharın güzelliğinde.

Rüzgârsız denizde açılmış yelkenler gibi olduğum yerde kalıyorum. Hafif bir rüzgâr beni sana getireceğini bilsem bile, kopacak fırtınanın yağmurunda ıslanmayı göze alıyorum.

Yüreğimdeki yaranın feryadını duydukça verdiği acının acımasızlığına aldırmadan sensizliğe gömülmek, ortaya çıkmamış arzuları gözlerinden okumak, duyguların siyahlığında hayata ışık tutmak. Gitmek beklide keşfedilmemiş duygular eşliğinde mekândan ve zamandan uzaklaşmak. Senli günlerin sensizliğnde ağlama duvarlarına yaslanıp duvara astığım gölgene bakarak yaşamak. Böyle yaşamak acı verse de, senin var olduğunu bilmek yetiyor.

Ateşli bir azap içinde yanmaya başlıyorum. İhanetlerle kirletilmiş saflıkların simgesi kuru yapraklar biraz sen kokuyor, göz neminin rutubeti ile karışık. Dudaklarımı ıslatan gülümsemeyle bakıyorum uzaklara, ufuk çizgisindedeki kızıl ışıklar altında gölgenle akşamın son dansını yapıyorum.

Ruhsuz vücudun salınmaları sakat ve bahtsız yüreğimi teselli etmiyor..

10.12.2012