Yaren 2 Şiiri - Fazlı Çoban

Yaren yüreğimde kalan yılların kırıntıları ile yazıyorum sana. Biliyor musun? Uçurumlar çok derin.
Kar yağdığında yediverenler büyürdü kucağımızda. Sisler kalkardı öbek öbek dağ yamaçlarından.
Bir kartal yarardı maviyi. Öperdim seni. Ve soluğun sıcağında uyurduk. Sana dokununca kan tutardı beni. Yürek yavru güvercindi.
Sıcak ve ürkek bir ceylandın.
Kuş satıcılarından alırdık özgürlüğümüzü. Kaldırımlar da bizimdi. Kaldırımlardı onlar.Biz bastıkça ayaklarımıza kediler gibi sokulan.
Anımsar mısın? Dağ lalelerini ilk biz uyandırırdık. Güneş küserdi günde bize. Ne kadar da kıskançmış güneş. Oysa biz dokunmazdık onun olan güle.
Biz bize benzeyenlerin kokusunu taşırdık. Aslında biz de benzemezdik bize. Ama seviyorduk. Sensiz sen ya da bensiz ben olmuyordu.
Unuturduk zamanı masaya koyduğumuzda yüreklerimizi. Masa dil verirdi. Kimse bilmezdi. Sırlı sırlarımızı.
Bir yudum su serinliğiyle dinlerdim seni. Sen de beni. Zaman çok çabuk tüketti her şey gibi bizi. Zamanın değdiği yerlerde arıyorum izini. Oysa rüzgarlar çoktan almış koynuna bizden arta kalanları.
Dün gezindim bizi bize sunan mekanlarda, koca çınarın dallarında kuşlar da vardı ve yabancıydı bana. Kimseler de yoktu. Solmuş yaprakların sesleri ağlattı beni. Gözyaşlarımı da sakladılar.
Yorgundum. Yataklar da batıyordu bana.
Kitapları karıştırdım. Bana verdiğin gül, arasında solmuş kalmıştı. Düşündüm. Beynimin hangi kuytularında saklamışım o anı.
Kitaplara öfkelendim. Kimisini yırttım attım. Biliyor musun onlar da suçsuz aslında.
Yaren, ak kağıtlar solmuştu. Anda kalanlara bakındım. Gerçek ne kadar soğuk. Tıpkı sıcakları üşüten karlar gibi.
Yaren kendimde değilim. Ruhun yaralarını dinlendirecek bir şey de bulamadım. Avareler gibi geziniyorum sensiz.

30 Haziran 2005