Dökülen yaprakların ruhuna sarıldım
Ağladım yokluğunun hicranıyla…
Gözlerindeki özleme hasret
Verip veriştirdim benliğime
Ve sensizliğin duvarında bükülekaldım.
İşit ey gönlüm
Kimsesiziğin dansında ağlarken!
Nedensizlikler eritirken hayatın şevkini
Ayak izlerinde yok olmak
Bu kadar haz vermezdi özüme.
Şimdilerde fark ettim ki gidememişsin
Ruhumun içinde kıvranmaktasın.
Serap Demirtürk
28. 2. 2021
Kayıt Tarihi : 9.8.2022 22:19:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
