Yarbay Ve Kadın'ı Şiiri - Mine Özdemirtaş

Yıllarca ipil yağmurlar yağmıştı üstüne Kadının.
“ama o hiç ıslanmamıştı”
Çok yol yürümüştü yüreği üzerinde Yarbay
“ama o hiç usanmamıştı”
Kadın; sabırla sağanak beklemişti göklerden.
“yekesi kırık bir kayık gibi”
Yarbay; kör kuyulardan çıkmayı düşlerdi.
“yarınlar yaklaşmıştı bu günler yaşanmadan”
Zararsız rüzgarlar oynaşmıştı eteklerinde Kadının
“geriye ne çöp kalmıştı nede saman”
Dün’ lerini doldurup durmaktaydı ceplerineYarbay
“kaçırır gibi malını yangınlardan”
Kadının gözleri gri maviydi. Sıklıkla ufka dalardı.
“paylaşacak deniz’i kumsal’ı vardı”
Yarbay kır saçlıydı artık. Kalan vakit ise iyice dardı.
“anlatacak öyküleri. Masalları vardı”

Kaygandı zemin, geçilmezdi patika ve sivriydi kayalıklar.
“İki keçi gibi dar geçitte karşılaştılar.”
Yazgıydı dönülmez olan. Kaderdi yollarına çıkan
“hazırdılar aslında. Hiç şaşırmadılar”
Tutundu yüreklerine dinmek bilmeyen bir arsız sızı.
“soyundular alışılmışı, tutkuyu giyindiler”
Uzaklar yakınlaştı önce. Sonra kanadı ayrılıklar.
“çıbanı kökünden kanırtmak gibi”
Derindi uçurum. Kaydılar bir uçtan bir uca kadar.
“el ele umuda tutundular”
Göçe kalktığında kırlangıçlar Ne Kadın duraksadı ne de Yarbay
Kıyıda, köşede yaşanacak ne varsa yaşanacaktı dolu dizgin.
“üşüşmeden leş kargaları ve uyanmadan yarasalar”