O kadar çok şey yazdım ki son zamanlarda: Nice aşklar, kavgalar, umut ve umutsuzluklar. Ve o kadar çok kahraman yarattım ki o kan kırmızısı hikayelerde. Belki hiçbiri yaşamamışlardı, belki de çok daha gerçektiler yazdıklarımdan. Yüzlerinde yılların bıraktığı çizgiler, dudaklarının kenarında kuruyan kan lekesi ve kopan bir yaprak kadar gerçektiler.
Görülen tüm yüzlerin, duyulan bütün seslerin, okunan ve bilinen her şeyin zihnimde yarattığı fırtınadan olma kahramanlar.
Kimi zaman yarını kurtarmaya yeminli bir çocuk, kimi zaman çeşme başında çocuklayan bir köylü kadın, ve kimi zaman çıkmaz sokakta alnından kan sızan bir adam. Hepsinin ortak bir yanı vardı yaratılmış kahramanlarımın; Hepsi hissetmekteydi yaşamanın tadını bütün hücrelerinde ve hepsinin gönlüne düşmüştü bir kere aşk denen yangının alevi. Uğruna feda edebilecekleri birileri vardı hepsinin gönlünde. Bir nehir gibi isyankardılar ve bir anne ceylan kadar merhametli.
Bir ortak yanları daha vardı; acı çekiyordu hepsi. Ama kader deyip geçmiyorlardı bilinçli olarak yaratılmış bu kederlere. Bütün hesaplar kıyamete bırakılamazdı. O zaman kahraman denilmezdi onlara, sıradan insanlar olurlardı hepsi.
sol tarafından kalkmış bir taze
sabah bulunsun yanında
Kent! gümüş kanatlı melek
yalancı düşler uyuyor olsun
