Yaratık Şiiri - Sinan Oğuzhan

YARATIK

Yine fırtınalı bir günün akşamı,
Coşku dolu, mutluyum,
Gemisini kurtaran kaptan misali.
Hayallerim kovalamaca oynuyor,
Özlemlerimle... Yaratık.
Kararıyor her taraf aniden.

Bir kasırga var şimdi,
Beynimde... Sonsuz karanlıkta.
Hislerim, hayallerim...
Savrularak dans ediyor, oradan oraya.
Bedeninse seninle Yaratık.
Hissetmiyor artık bacaklarım, ellerim...
Zira gemi benim,
Ama dümen sende Yaratık.

Çekip götürüyorsun beni,
Okyanusların sonsuzluğuna.
Denizkızı mısın, Afrodit misin?
Nesin sen Yaratık?

Nihayet! Nihayet!
Kudurmuş bir rüzgâr,
Sanki duygularımız.
Bu rüzgârda savrulan bir yaprak;
Bedenlerimiz,
Rüzgârın dansıyla birleşiyor,
Çılgın, ateşli, özgür,
Duygularla kaynaşmış bedenlerimiz.
Ve dans figürleri.
Dans ediyor hasretle, hararetle,
Bütünleşiyor birbiri üzerinde,
Dudaklarımız Yaratık.

Doyumsuz zevkler...
Bitmeyen mutluluklar...
Uçuyoruz zirveden zirveye.
Sonsuzlukta Everest.
Titriyor bedenlerimiz,
Vuslatımızın kudretinden Yaratık.

Sarsılıyorum... Bir ses uyandığımda:
´ Geçmiş olsun kaptan,
Geminiz batmış fırtınada! ‘
Bilmezler ki;
Gemileri batıran,
Değil fırtına, kasırga.
Sensin, sendin be Yaratık.

19.12.1990 Akşam etüdü
ANKARA