Yaramaz Yolcu Şiiri - Enver İleri

Rüzgâr eser
Deniz köpürür
Yakamozlar yüreğimde üşür…
Mehtap karanlığın bağrını yarar
Esaretin aydınlığına kavuşur.
Düşlerimi ısıtır yükselen deniz
Düşen cemre
Kayan her bir yıldız.
Nefesi dolaşır gecemde uzak insanların
Ve özlem en güzel şiirim olur.
Uyanır içimdeki çocuk
Ve ay ışığı doldurur ceplerine
Çakıl taşı, denizyıldızı, martı sesi…
Durgunluğumu alır benden
Sessizliğimi, çaresizliğimi, yalnızlığımı alır.
Alıp götürür beni
Ve kurtarır bedenimi
Yalnızlığın çizdiği yezidi çemberinden.
Özgür hissederim kendimi
Kocaman, deli dolu, hırçın.
Ve uslanmaya asla niyeti olmayan…
Bir kuş olur
Gider yârin camına konarım.
Ben bakarım cam buğulanır
Ben bakarım sevdiğim bana benzer.

En zor olanıdır aslında
Yanı başınızdaki yalnızlık.
Sarılmanın platonik yanıdır
Düş içinde düşlemesi insanın…
Bilindiktir zalimliği zamanın
Ve sadıktır sözüne
Bilirsin…
Sen dönersin gölgen bekçi kalır
Ve özlem bunu da ekler listesine…