Yaramaz Kalbim Şiiri - Melih Şenci

Kalbim ne var ki söz dinlemiyordu,
Düşe kalka öğrenmeye çalışıyordu,
Kendi düşen ağlamamalıydı,
O bunu baştan sona hak etmişti.

Artık ders çıkarmalı hatalardan,
Sıkılmış olmalı karanlıklardan,
Gecelerine artık ışık bulmalı,
Aynı çukurlara düşmemeli.

Beklentisi olmamalı insandan,
Nefret etmemeli benliğinden,
İçinde bir yerlerde mutluluk,
Aslında tüm mesele bu olgunluk.

Huzur bulur belki akıllanırsa,
Hayata bakışını değiştirse,
Kendini severse aşkı bulacak,
Aşkı severse kendini bulacak.