Mahalleninin yaramaz çocukları gibiyiz kendimizi kandırıyoruz sanal dünyada, akşam ezanlarıyla eve çağırıyor annelerimiz eve girmeden kapı önünde bırakıyoruz çocukluğumuzu, güneşi asıp fortmantoya beyaz saçlarımızı acılarımızı alıp koltuk altlarımıza hücre misali çekiliyoruz odalarımıza, zindan gibi geceye gecenin ta dibine.
Erol ÇolakKayıt Tarihi : 1.7.2024 19:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!