Yaralı Kadınlar Şiiri - Serap Tepedelen

Yaralı Kadınlar

Biz yaralı kadınlar; paramparça olmuş yüreğimizle geldik sizlere....Yüreğimizin yangınını da beraberinde getirdik.Tamamlanmamış sözcüklerin ardından gülümseyen gözlerimiz ve bir de dudak izinde buruk bir tatla geldik kapınıza.Açmadınız ki...Terkedilmişliğin buz gibi yakan nefesi avuçlarımızda....Küle dönüştürdük yeşeren umutlarımızı.Oysa sımsıcak bir yüreğimiz vardı.Yanan avuçlarımız....Bir an için de olsa dönüp bakmadınız ki....

Biz yaralı kadınlar; özverimizi sırtladık,karşılıksız sevgimizi de yanımıza aldık; öylece geliverdik.Başka da bir şeyimiz yoktu zaten verecek.Üstelik yanlış bir zaman da değildi geldiğimiz saatler.Kısır döngünün ortasında boğuşan bir yüreği de öylece kabullendik.İçimiz acıdı, sizler 'sevdiğiniz kadını'düşündükçe...Biz, ikinci kadın olmayı bile göze aldık.Tek suçıumuz sevmekti.Karşılıksız,yalansız dolansız sevmek.Her şeyin tam doğru gittiğini düşündüğümüz anda sırtınızı döndünüz acımasızca.

Vurulduk sırtımızdan.Kalleşçe arkamızdan vurdular.Yüzümüze söyleme cesaretini bulamayacak kadar korkaktılar çünkü...Evet,biz yaralı kadınlardık.Yaralı ama bir o kadar da kendi yaralarını kendileri saracak kadar da güçlü....Gücümüzden korktular.Aşık olmaktan korktular.

Bizler aşktan korkmadık hiçbir zaman.Korktuğumuz tek şey terkedilmekti.Bu nedenle de korktuğumuz başımıza geldi.Ve de korktuğumuz kadar da üzüldük.Üzüntümüz acıya dönüştü.Bir süre 'acı'bizimle dalga geçti.Şimdi ise dalga geçmek sırası bizde.

Biz yaralı kadınlar; Acıyı bal eyledik dudaklarımızda.Türküyle harmanladık.Aşkla yoğurduk.Şimdi sizler korkaklığınızın denizinde boğula durun,bizler sevdamızı söylemekten korkmayacağız.Bunu böyle bilin.

14.02.2011,Pzt.Bursa