Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
HArkulade şiiri ve yazan yüreği kutluyorum selamlar gurbetten gurbete...
Hasret; saçlarıma, kar olup yağdı
Zaman acımadan, umudu sağdı
Ruhumda tüllenen, beklenen çağdı
Sancak serdim, bu yaralı gönlüme__Hamit Körken
Değerli gönül dostum,bu güzel ve anlamlı şiirini ve katılımcı dostlarını kutlar.Nice güzel eserlere imza atmanız dileklerimle.
Selam ve muhabbetlerimi iletirim.
ÜSTADIM. MÜKEMMEL BIR SIIR IC DERINLIGI VE,GÖRÜN NEFS DERSINI,CÖZÜN MEVZUYU. DERKEN DERS VE NASIHAT SILSILESI VAR IDI...KUTLARIM KALEMI VE SIZI...
SELAM VE DUALARLA...
Yarali gonullere tuz biber olmususnuz sanki, sayin Sentezi, kimin gönlü yarali degilki...ya o gönülleri kirip yaralayanlar birde cikip gonlum yarali diyenler,, tum yaralari gonullerin cilesini kaleme alan bu yüregi tebrik ediyorum.. Burdan Ankara'dan Alamnya Franfurt'ta , Ozan Sentezi'ye selâm ediyor ve kandilini kutluyorum. Allah bereketli omurler tâin eylesin.. gönlümüzden gönül puani gönlü yarali ozana ...
Tebrikler
Niye zemheridir niye kar boran
Bucak, yurdum bu yaralı gönlüme
Hazine mi taşır sanki her viran
Açık sordum bu yaralı gönlüme
Bazen acaba dünya malı için değer mi bu gurbetliği çekmeye diye düşünüyorum...
Rahat yaşamak elbette güzel
Çoluk çocuğunu iyi şartlarda yetiştirmek elbette güzel
Ama...
İşte aması var...
Böylesi bir gurbetliği ben çekemezdim sanırım.
Onun içindir ki 'Bir dost bir post yeter bana' diyenlere katılıyorum ve bir lokma ekmeğimde olsa Ülkemin havasını tenefüs ederek yaşayıp ölmek istiyorum...
Rabbim gurbette yaşayan kardeşlerimin yardımcısı olsun
Zor gerçekten zor kendi vatanından uzak olmak...
Boşuna dememişler
'Bülbülü altın kafese koymuşlar, ille de vatan, ille de vatan demiş' diye
Yüreğiniz dert görmesin
Tebrik ve saygımla
Kederlerim oldu ömür ortağım
Hüzünlerle geçti o gençlik çağım
Göğsümde ısındı dertler yumağım
Sıcak sardım bu yaralı gönlüme....
............................Seyfeddin Karahocagil
Muhterem Üstadım. Hzünle yoğrulmuş bu güzel dizelerine bir dortlükte benden.
Selam, sevgi ve saygılarımla..
TEBRİKLER SEVGİLİ ÜSTADIM!
ÇOK NADİDE BİR ESER OLMUŞ.
KALEMİNİZ KAİM İLHAMINIZ DAİM OLSUN.
15. TAM PUAN BENDEN.
100+ANTO.
SAYGIYLA..
Yaralı Gönlüm
Niye zemheridir niye kar boran
Bucak, yurdum bu yaralı gönlüme
Hazine mi taşır sanki her viran
Açık sordum bu yaralı gönlüme
Göbek kesik gibi gurbet ellere
Anamdan doğalı düştüm yollara
Bülbül olup uçtum gonca güllere
Çiçek derdim bu yaralı gönlüme
Boşalır gözlerim kandan yıkanır
Sılada gurbetlik andan yakınır
Benden darbelenir,benden tükenir
Böcek,kurdum bu yaralı gönlüme
Körüklerim,ateşlerim ısınmaz
Üşümdüm demekten bıkıp,usanmaz
Gurbetidir sanki yüzünü dönmez
Ocak kurdum bu yaralı gönlüme
Demesin ki bana yassın ağıtsın
Meyvesi olmayan kavak,söğütsün
Sarılsın da hasretini soğutsun
Kucak verdim bu yaralı gönlüme
Çatıyı görmedi temelsiz işi
Ah yar ah suyudur, özlemek aşı
Hayali toz pembe gördüğü düşü
Çocuk yordum bu yaralı gönlüme
Çoğa gerek yok der yetinmez azla
Ne bir eksik dostum ne de bir fazla
Sentezi' ye sorarsanız tek sözle
Kaçık derdim bu yaralı gönlüme
Ozan Sentezi
Meydana çıkarılırken sarf edilen emek, okurken keyfe dönüştü.........sağ ol ustam.....
Gönülden tebrikler, teşekkürler...
Baki selam ve muhabbetimle
Samimi duygular içeriyi fevkalede güzel bir eser kutlarım saygılarımla
Bu şiir ile ilgili 31 tane yorum bulunmakta