Yaralarıyla Büyüyen Çocuk

Açlıkla, sefaletin ince sızılarıyla

Örülü bir eğitimden geçtim;

Su alacak kadar bile paramın olmadığı

Günlerin gölgesi hâlâ içimde.

O günlerden kalan,

Susmayı ve yetinmeyi bilen

Küçük bir çocuk var yüreğimin kuytusunda.

Yokluğun koynunda büyüdüm ben;

Kendi yarasına kendi nefesiyle merhem süren,

Kendi karanlığında kendi ışığını arayan

Issız bir çocuk…

Bazen ayağında ayakkabısı yoktu,

Bazen dünyanın yükü vururdu omzuna;

Yorgun, küçücük bedenimle

Uzun yollardan geçtim hayata doğru.

Zordu bazı zamanlar; çok zordu.

Yine de kimseye yaslanmadım,

Kimseye eğilmedim;

Kendi içimde saklı dayanışla

Kendime yeter oldum.

Ve şimdi anlıyorum:

Beni ben yapan en derin şey,

Varlığın değerini yokluğun içinden öğrenen

O direnen, o susan, o güçlü çocuktur.