Yaralarından Tanıdım Seni

Seni hiç tanımıyorum,
Hiç görmedim...
Birkaç solmuş resim,
Ama yetti bana.

Gözlerindeki mutsuzluk ve yalnızlık,
Benim gibiydin...
Hayata karşı dimdik duran,
Ama acılarıyla her gece dertleşen,
Yaşamak zorunda olduğu bir hayatın içinde çırpınıp duran,
Yanlız ve mutsuz.

O kadar tanıdıktı ki acıların,
Gözyaşların,
Dilinle dudağının arasında kıvranan kelimelerin,
Sesindeki buğu...
Aynaya bakar gibi baktım sana.
Okuduğun her şiirde birazcık kendimi buldum.
Bazen, "Bir sigara yak, deniz bu kadar acıyı kaldırmaz yüreğin." dedim,
Sonra güldüm kendime,
"Sen sigara içmiyorsun ki!" dedim.

Aklım firarda,
Ruhum kaçak,
Kelimeler boğazımda,
Heveslerim kursağımda...
Oysa yüreğim şarkı söylemeyeli yıllar oldu.
Etimi kemiğimden söküp çıkardığım gece,
Yemin etmiştim; kimseye inanmayacaktım.
Şimdi yüreğim ısrarla sana inanmamı söylüyor.
Beynim, "Dur, yapma, inanma!" dese de
Duymuyorum artık.
Herkesin ve her şeyin sesini kısıp,
Sadece seni dinlemek istiyorum.
Kimliğin değil, ruhun beni benden alıyor.

Ben sanırdım ki
Bir tek benim ellerim bulanmış yasa,
Bir tek benim dilim küsmüş şarkılara,
Bir tek benmişim yabancı mutluluğa.
Yaralarından tanıdım seni...
Siyah gecenin içinde beyazlarını kaybetmiş bir adamdın.
Mücadeleci,
Özgür
Ve kararlı.

Hani bir şiire katsam seni,
Şiirler ağlar.
Hani bir şarkıya katsam,
Şarkılar susar.
Sanki gözlerime koysam, sığmaz,
Kalbime koysam, taşımaz misali...
Yerin öyle büyük ki.

Biliyorum, bu şiiri okuyunca dolacak gözlerin,
Engel olamayacaksın,
Kayıp düşecek yaşların.
Sen şiirde geç,
"Deli yazmış yine bir şiir de..."
Ama gör içindeki seni.
Deliler yaşar bu hayatta tüm gerçekleri.
Varlığın artık tek şükür sebebi...
İyi ki varsın, yürek dehlizlerimin
Fay hattı adam.
22.02.2025 21:06