Yaralarım kapanmasın, diye her gün yeni yaralar açıyorlar.
Kanaması durmuyor, hiç bir şey fayda etmiyor.
Oysa, yaralarımı sarsalar, elimden tutup kaldırsalar.
Yaralarım değilde,dermanım olsalar.
Allah'a değil de, zalime kulluk eder insanlar.
Sevdiğine susar, Allah'a kulluk etmek, zorlarına gider insanların.
Oysa istediğim, ufacık ya ufacık mutluluktu.
Onu bile, bana çok gördüler, belkide yaralarımın ilacı olacaktı.
İlaç olmadıkları gibi, üstüne kapanmaz yaralar açtılar.
Yalan dünyada, canımı çok yaktılar.
Güvenmemek, inanmamak, yetmiyor onlara karşı.
Uykusuz gecelerimin, katilleri, zalimler.
Kula kul olmuş, çıkar dostlukları, şerefsizler.
Hepiniz,kötülükle beslenen insanlarsınız.
İyi olmak, vicdanlı olmak, zor geliyor size.
Ama benim Allah'ım var, o bana yeter.
Allah'tan başka, kimseyede eyvallahım olmadı olamaz.
Kayıt Tarihi : 12.1.2025 22:57:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!