Yaradılışın sen taraflı öyküsü

kainatın yaradılış öyküsünü yaşarım.
içinde sadece ben olan.
kimseleri yanıma yaklaştırmam.
saçlarım uçar rüzgarlarda
bana bir tel bırakmadan
kaybolur gider,
ardından bile bakmam.
boşlukta neler dolduruyor
ham beyinlerin içini.
diz çökerim yere, yakaracak kim varsa
bildiğim bütün dualarım ile
avuçlarım yeryüzünü
çıldırmak için, ellerim yanar.
toprak avuçlarımdan kaçar,
tırnakları uzar, sarp kayalıklar olur.
başından bir duman tüter.
bir magmadır yüreğim
tam orta yerimde, için için kaynar.

ve kutuplar gibi buz tutmuştur gözlerim.
rengim soğuk maviye kesik.
tanımadığım yokluklara fal açarım.
ismini nereden öğrendiğim takılır
bir ara aklıma.
bildiğime inanır, rahatlarım sonra.
meridyenden boynuma bir yular,
ekvator belimden bağlı pranga
sürüklenir giderim.
sıfır noktası henüz bilinmez iken
sıfır noktasına doğru titrer dizlerim.
bir dans ki bu adı konmamış sanki;
fırtına öncesi doğum tadında sessizlik.
nesli tükenip çoktan fosile dönenler
daha yeni seremonideler.
ve 1600’ler pisa’ya çevirmemiş
pusulanın ibresini.
daha neyin ne olduğu belli değil yani.

Haydi, haydi…
bir duman ol haydi
gel ufuk çizgimden içeri
hala yuvarlaksa dünya eğer.
sahil boyunda bir aşağı, bir yukarı,
dolaşarak bekleyeyim seni.
kontrol edeyim iskelemin
bakalım sağlam mı tahtaları.
seversin diye birde çiçek koyayım
penceremin pervazına.
içinde magma kırmızısı
ve kutup buzu olmasın ama.