Yara İzi... Şiiri - Nihan Demirel

Bazen, tek kişilik hayattayım... Canım titriyor, çocukluğumu kokluyorum... Öyle bomboşum ki...
Dolanıyorum, duvarlarımın arasında. Mırıldanıyorum, oturuyorum, kalkıyorum, tekrar oturuyorum...
Olmuyor...Canım titriyor hâlâ....

Sonra ellerime takılıyor gözlerim; liseden kalma bir yara izine burkuluyor içim. Ne kadar çok kızmış ve ne kadar çok kıskanılmıştım -Ah! kızlar-
Emre 'yıllardır aynı sırayı, aynı lokmayı, aynı gülümsemeyi paylaşıyoruz. Birgün 30 una geleceksin ve bana dair birşey düşmeyecek aklına...Şimdi kızsanda,birgün gülümsetecek bu iz seni ' demişti; elime kalemin sivri ucunu tüm kuvvetiyle sokuşturken. Haklıymış...

30 una az kalmıştı, yapayalnız duvarlarımın içinde şimdi Emre, hem de bana benim kadar yakın... İyi ki yapmış ve iyi ki izi kalması için o günlerin, dişlerimi sıkıp bazen belki de - ilk zamanlar çok acıyor- izin vemişim; kabuk bağlayıp kapanmasın diye, hergün yolmasına yaramı..
Yaralar gülümsetebililiyor insanı. Hele ki ruhu varsa, bir parça taşıyorlar güzelliklere dair...

Gün gelir, kalbimdeki bir yaraya takılır gözlerim ve gülümsetebiliyorsa beni, gururlanırım 'iyi ki yapmış, iyi ki yapmışım ' derim.

İyi ki sevmişiz, birbirimizi...

01.07.04