Yara Şiiri - Ümit Ay

Üşümek yokluğunda ve donarak ölmek sensizlik de.
Yaşayamamak gözlerinin dokunmadığı memleketler de.
Yâd etmek resmini şiir kelamlarında.
Ve göstermeden anlatmak seni körlere.

Sevdirmek seni o masum bakışlı adamlara...

Vazifem kalabalıktan kalabalık, İstanbul'dan
bile.
Seni bir kerecik görse idi dilsizler,
gelirlerdi dile...
Seni en iyi ben tanırım kalabalık yalnızlığım;
Bilirim; içinde ne bir üç kağıt ne bir hile...

Şimdilerde sır'da kadem oluşuna içleniyorum...

Sensiz kar taneleri üşütür kirpiklerimi.
Rüzgâr olur silleden sille...
Yağmur damlaları vurur iliklerime.
Ey... Benim yarama melhem olan güzel.
Hâlâ anlam bağlayamadı umudum gidişine..