Yalnızlık Şiiri - Ümit Ay

Hiç birşeyden habersiz umutla koşarken topun peşinde çocuklar,
Ruhum kadar boş bir kalabalıktır millet bahçesi
Güneşi yakalayan oturdu mavi eşarbıyla,
Gölgede kalanlarınsa umudu ölmüştü çoktan…

Tenine vurmuştu bugün güneş
Ondandır uysallığı yoksa,
Bir hiç gibi yakardı başımı.
Ama biz güneşin dibinde top koşturan çocuklardan
Öğrenelim sevmeyi…
Bisikleti incinmesin diye bir gölgede bırakan çocuklardan sevmeyi.

Ve sevmek bir ah! Kadar yalnızdır
Yalnız sensiz kalınca acıtır yalnızlık
Karşılıklı minarelerden yankılanınca ezan sesi
Ve vakit akşam olmuşsa
Çocuklar toparlanıp gitmişse evlerine,
Ay’da yalnızdır onca yıldızın arasında…