Yar Yolunda 2 Şiiri - İbrahim Halil Demir

Yar yolunda, tükenmiş nefesim.
Bitti gönlümde kalmadı hevesim.
Sevdalanır sevdalanmaz o yâre,
Bir bir bırakıp gitti dost bildiklerim.

Yar yolunda, kalmamış mecalim.
Çok yaman oldu hal ve ahvalim.
Karşılıksız sevdalar edermiş insanı cahil,
Olsan bile parmakla gösterilen âlim.

Yar yolunda, kalmışım nefes nefese.
Gönül kuşum istemeden girmiş kafese.
Ben ben oldum alamadım menzil murat,
Çok özendim gıpta ettim herkese.

Yar yolunda, tükenmiş aşk ve şevkim.
Tarumar oldu bir anda yaşama zevkim.
Çektiğim bu kadar sıkıntı ve keder ile
Ahrette cennete olur inşallah sevkim.

Yar yolunda, kalmamış heybemde erzakım.
Yıkılmış viran olmuş evim barkım.
Zalim felek gitti geldi vurdu şamarını,
Yedirmedi aşkın bağından bir salkım.

Yar yolunda, sararıp solmuş güllerim.
İçten şakımıyor gül sevdalısı bülbüllerim.
Sevda sürmeli gözlerimin önünden gitmiyor,
Bir anlık yar visali için çektiğim züllerim.

Yar yolunda, kesilmiş sesim soluğum.
Sevmeyi bilen gönüllere ebedi konuğum.
O yârin naz ve cilvesinden,
Kar beyazımsı aklar doldu şakağım.

Yar yolunda, olmuşum analı babalı yetim.
Yar firakından sararıp solmuş benzim betim.
Çıktım aşkın ulu dağlarının doruğuna,
Sevda naralarını atmaktan kesildi sesim.

Yar yolunda, kaybetmişem varımı yoğumu.
Sis kaplamış beni sana kavuşturan yolumu.
Her nur cemalin aklıma geldiğinde,
Ziyadeleştiririm yar ile olan visal umudumu.

Yar yolunda, vurulmuşam sinsice arkamdan.
Her şeye rağmen vazgeçmedim sevdamdan.
Perperişan, çarnaçar etti bu sevda beni,
Anamdan emdiğim süt getirdi burnumdan.
05/Ekim/2020