Yâr-ı Bî-vefâya... Şiiri - Ali Kemal Taşcı

Cânıma kasteden cellâd oldun ey dil-küşâ
Uğruna ben ölem, yeter ki sen bin yıl yaşa.

Bî-karar oldum, seni sevmede bî-karâr,
Yeter çektirdiğin çile, bunca dert, âh-u zâr

Mikyâsı lâ-yümkin hoş dilli bir tûtîsin,
Müstakbelde iğrâbın yok, elan köhne mâzisin.

“Nahnü”ydük seninle, sonra sen dedin “ene”
Eşeddü’l-ihtiyâçla duyduğun bu bencillik ne?

İğrabdan mahallin yok, bu hâlinle mebnîsin,
Amelinden bozuldun, bir ednâ-yı denîsin.

Fülfül-i ahmersin sen, hatta ondan da acı,
Dikmek kolay mı sandın, bana incir ağacı? !

Kîl-u kâl ediliyor bugün senin hakkında,
Korkarım ki güzelim, nâmın beddir yakında.

Firkatinle yanmaya hiç niyetim yok, ama,
Yek-bâr dur diyemedim, sana olan sevdâma.

Ferhat’ın Şirin’i var, Mecnun’unsa Leylâ’sı
Bana bu hâin yardan ancak kaldı hülyâsı.

Ne ondum, ne de öldüm ber-mut’âd leyl-ü nehâr,
Hazâna döndü ömrüm, sen yokken varmış bahâr!

Sihâm-ı ihânetin deldi kalbgâhımdan
Canlı-cansız kurd-u kuş titrediler âhımdan

Kemâl’in bâ-tekmîlen dercettiği beyitler
Cânân-ı dil-âşûb-ı bî-vefâya aitler!