Yâr Gibi Şiiri - Özdemir Aydın 2

öyle sessiz,
öyle solgun zefaranlar.
hercai kokulu
damlatır sineye
katre katre gözbebeklerinden.
sabrın izbelerinde bezgin
türkünün dili lal.
menfezi çökmüş,
umudun ayazıyla sönmüş güneş.
güneyde ;
güneyde karbeyazı çavdar tarlaları
firakın fay kırıkları
nil serkeş,
asi küsmüş,
nilüferler boyun bükmüş...
yavaş yavaş azalırken gözlerin feri fermanı
boş kalan sayfalara
ağlayan yağmurlara
gecenin neminde ıslanırken dil ağrısı...
nefesi zehir
zılgıt eşliğinde
hoyrat kırağılı düş yolculuğu...
bir kadın
kalbine siyah giydirmiş
kolunda çocuk
ahh çekse dağlar eriyecek
hatıralarında buğu izi...
üşüyen gölgenin gamzelerinde
bir yanı kadın
bir yanı çocuk
yâr gibi
neyleyim...