Yar 2 Şiiri - Refik Yıldız

Zümrüt altına dönmüştü o vadide
Sararıp dökülen yapraklar
Sarının her tonundan halı dokurlar
Hafif bir rüzigar esiverince
Ürkek kelebekler gibi uçuşuverirler

Yamaçları sis doludur yüce dağların
Zirveleri kar doludur kar
Fasıla vermeden pınar sunarlar
Ağaçlar irkilir de tesbih çekerken
Saçlarıma tutam tutam çiğ serperler

Ağaca düştü mü çiğ, kışı getirir
Tıpkı saçlarıma düşen çiğler gibi
Yaprakların üstüne bir gecede doluşuverirler
Kar yağdı mı, susar ormendeki kuşlar
Ve bahara kadar uyurlar

Ya insanoğlu?
Yaz günleri tükenmez gibidir
Kış günleri sonsuz uzakta
Lakin bir gece ve sessizce
Ömrün sobaharı geliverir

Düşünüp dolaşırken bir güz sabahında
Düşen her yaprakla kırıldı gönlüm
Hüzün, bir buğu gibi dolanır gözde
İmdat isterim maziden yara getirir
Bilirim bu son bahar kışı getirir

Kalbim güz rüzigarlarıyla kırıldı
Düşen her yaprağı yağmur yıkıyor
Rüzigarlar taşıyıp mezar kazıyor
Tıpkı insanoğlu gibi onlar da ölür
Lakin onların gassalıdır yağmurlar

Bu son kıştır söyle
Ümidin, heyecanın, korkuların nerede?
Kin biter, öfke ölür bu mevsimde
Ve bir baharı bekler ümitle
Yere düşen tohum gibi insanoğlu da

Elde ne var?
Ötede yar
Çağırmazsa seni
Çağırır yar

Çare yok, dönülmez mezardan
Öyleyse gel
Sende gel
Maksudun olsun yar
Tutuversin de elinden
Doğumun olsun bahar