Yaprakların Efendisi Şiiri - Yasemin Tanık

Kafiyeli yaşamın istifi bozulmayacak aydınlık günlerdi
Kötülüğe körebe olurdu yüreğimizdeki bakışlar
Nağmelerin ölçülerini ay tenli günlerin salıncağında,
Avazımız çıktığı kadar süslerdik yaşamı şarkılarımızda

Uçurtmanın ipini küllenen zamanın tünelinden geçirdik
Renk dileniyordu uçurtmalar, geçmiş gibi gökyüzüyle kucaklaşma yoktu.
Cimri kökün dallarından nefesimize sayfalar dökülmeyecekti
Heceler eskiyi taklit etse de aynı cümleler dökülmüyordu hayattan

Kalemin ucu heyecanlı yazılıyordu gündüzün renginde
Günlük güneşlik anıların gölgesinde yaşanan bir tanık vardı
Belki alkış tutuyordu bize yapraklar dizildikçe kollarına,
Belki de en mecalsiz rüzgarda bile eşlik ediyordu dansıyla

Kucağımızdan ceplerimize sayısız anılar biriktirmiştik
Harcamadık eskiyi , cebimizden sızan yaralarımız yoktu
Yamalardık kol kola girdiğimiz zamanın süsüyle
Düşler doğururduk kalbin çıplaklığıyla ve gökyüzüne kıyafetler giydirdik

Melekler tesbihini çekmiyordu ne köklerin ne dalların
Sahipsiz kalan gözlerinin şekerli anıları düşüyordu yaprak misali
Al yanağa konulan buselerin küsmesiydi yüzsüzlüğün
Her gün seni büyüten mekanın terk edişiydi işte.
Sana her gün el sallayan yaprakların efendisinin yok oluşu.