Yaprak Döktük Sonbahara

Yaprak döktük sonbaharda,
Süpürdü rüzgâr yârim.
Kar yağıyor, neredesin?
Gelmedin, dönmedin...
Islandı kelebeğin kanatları,
Görmedin yârim, görmedin.

Gözlerimde bir bulut,
İçimde yorgun bir gece.
Senin adın dolanır dudaklarımda,
Ama sesim düşer sessizliğe.

Bir çınar gibi kaldım,
Köklerim dondu sensiz.
Soğuk vurdu yüzüme,
Adını sayıklarken gizli gizli.

Yağmur yağar pencereme,
Her damla bir anı gibi.
Saklarım izlerini kalbimde,
Silinmez, geçmez, neyleyim ki?

Bir umut vardı içimde,
Sana doğru esen bir meltem.
Şimdi o rüzgâr bile sustu,
Yalnızlık üşütür oldu bedenimden.

Geceler sarar beni yârim,
Bir battaniye gibi hüzün.
Dön desem duyar mısın,
Yoksa çoktan başka bir gülüşe büründün mü?

Ay doğar, donuk bir ışıkla,
Bakmam, bilirim, orada değilsin.
Bir kelebek uçar karlar arasında,
Kanatları ıslak, senin gibi sessizsin.

Bir ezgi çalar uzaktan,
Adın geçer nakaratında.
Her dizede içim yanar,
Sanki sen okursun kulağıma.

Kırık bir saate benzer kalbim,
Hep aynı anda durur zamanı.
Gittiğin an dondu içimde,
Ne ileri gider, ne de geriye.

Sokak lambası titrer geceye,
Yalnızlık dökülür kaldırıma.
Bir gölge geçer uzaktan,
Sen misin, yoksa hayalin mi bana?

Ve şimdi kar yağıyor yeniden,
Kelebeğin kanadı üşüyor yârim.
Ben hâlâ oradayım, aynı mevsimde,
Sen hâlâ yoksun… görmedin, yârim, görmedin.