Yapma Şiiri - Özkan Erdem

Yapma

Bugun
ilk defa
farkettim ki ben
Sana hic yapma demedim.
Bildigini yapıyordun ya önceden,
Sen biliyordun, çünki hep;
Hep biliyordun çünki, sen!
Ama bu defa soyleyecegim,
Yapma ne olur...
Yapma!
hiçliğe savrulmasin bunca emek,
Yapma!
baharlardan şevk eksilecek
Yapma!
Bak yüzümden düşen bin parça,
hiçbir zaman birlesmeyecek...
Yapma!
huzursuzlugum gece mavisi,
sürüp gidecek, sürüp gidecek

Anna kadar sessizsin yine;
İçimde bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler,
Bekleyişler, bekleyişler...
Birak Anna yapsın öyle
Ama sen yapma!

Sustugunda sessiz olmaz insan her zaman,
Duyuyorum fisiltilarin geziyor odamda,
Gizlice beni seyrediyor kelimelerin görüyorum.
Sen konuş benimle, yalnızlığını istemiyorum.
Ne olur böyle yapma!
Ben bu gürültülü suskunluklara alışkın değilim.
Hangi yola sapsam sana geliyorum yine,
Kilitli kapıların, her sokağın sonunda...
Cebimde tomar tomar yalnızlıklar sana dair.
Anlamamaya yeminli gibisin,
Zehirli değil ki tenimdeki tuz,
Kaç asır bekledim uyanmak için bilsen,
Ecel uykusundan dirilten nefesin sahibisin.
Çekme ellerinin güneşini yurdumdan,
Suçlarım ki bir kirli elbisedir üstümde;
İnsafı olmayan infazlara gebe.
Umutlar bu şehirden uzaklara göçmüş
Onlar da bir yaban gurbette şimdi
Onlar da can çekişmede...

Ve sen Ey rehber olan karanlığıma,
Akşamım hiç bitmeyecek gidersen.
Can kuşum saçlarında mahkum
Zaten sahibisin benden isteme
Bir boş kafestir şimdi bedenim
Günahı benimdir, vebali bende kalsın.
Yapma yeter ki sen,
ne olur böyle gitme;
Yapma...