Yapıntı Şiiri - Nizamettin Çelik

Yapıntı
Ah çocukluğumun efsanesi
Neyin özlenirki senin bu kadar bilmem
Nedendir sınırsızca böyle sevilmen
Çimelinin laleleri al al olmuş bu mevsim
Beyaz gelinliğe bürünmüş, Aktepeye bakıyor
Boylu boyunca uzanmış yamaç karşımda
Sanki yar koynunda yatıyor
Çaltılı hep uzak köye, hep hasret
Kösalanı yanıbaşında sanki uzaklara nispet
Çevlik yan komşusu gibi
Gürcönü uzak doğusu köyümün
Ya nazlı nazlı akan deresi çocukluğumun
Ayak basmadığım yer varmıdır büklerinde
Elimde olta saatlerce gezerdim
Güneş geçerdi başıma, yorgun düşerdim
Bir dut ağacı gölgesinde uzanır
Derince bir uyku çekerdim
Her karış topragında bin hatıram var
Özlüyorum o günleri hiç olmadığı kadar
Nasıl özlenmez ki, nasıl özlenmesin
O saf, tertemiz, çocuksu duygular
O küçücük dünyamda mutluydum oysa ben
Güle oynaya, yaşayıp giderken
Kulaklarımda çınlar şimdi oğlum deyişi dedemin
Ya kocaman köşklü, heybetli evi Ermenekli'nin
Meyveler çalardık bahçesinden Veli emmi'nin
Üçtaş oynardık, sayın üzerinde kardeşimle
Üterdim onu her seferinde binbir hile ile
Bir kız vardı, arada bir köye gelir
Kaçamak gözlerle bakarken öyle
Arada bir de gülümseyiverir
Kıvır kıvırdı saçları vardı, sevgi dolu bakışları
İşte öyle, hatıramla dolusun yapıntı
Yazdıklarım sadece birkaç anı
Hayatımdan maziden kalıntı
Şimdi hep uzaklarda olsakta
Hep özleniyorsun, özleniyorsun yapıntı.

şiir dünyam
26.03.2010
Nizamettin çelik