İnsanın kendisini zamanın akışına bırakması kayboluşu, yok oluşu demektir.
Tıpkı bir kibrit çöpünün okyanusta nereye gideceğini bilemeden dalgaların sürüklemesiyle hedefsiz, dümensiz bir o yana, bir bu yana savrularak sonunda kaybolup gitmesi gibi.
Zaman denen mevhumun akıp gidişine direnmek mümkün değildir evet, ona yön vermek de öyle.
O halde insanoğluna düşen zamanı Allah’ın kendisinden istediği biçimde ve anlayışta kullanmaya çalışmak, değerlendirmek ve zaten belirlenmiş olan hedefe varmaktır; zamansızlığa ulaşana değin.
Kayıt Tarihi : 4.4.2016 01:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
naçizane...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!