Yanmış Veysel'im Şiiri - Veysel Şimşek

Aldanmış aşkına olmuş kul köle,
Garip Veyselimi düşürmüş dile,
Bırakıpta gittin ne geçti ele,
Nankörleri adam sanmış Veyselim.

Adadım kendimi aşkın yoluna,
Zehir kattı şerbetime balıma,
Kör baykuşlar mekan kurdu dalıma,
Meğerse boşuna yanmış Veyselim.

Söyleseydin baştan ne idi gerek,
Ümit verdin Veyselimi severek,
Sahte gülücükle yemin içerek,
Boşuna aldanmış yanmış Veyselim.

Sevgi ile aşkın olmaz şakası,
Sahte aşkın çıkmaz kalpten lekesi,
Veyselimin iki araya gelmez yakası,
Boşuna aldanmış yanmış Veyselim.

Vur gitsin tekmeyi adam olmaza,
Nasihat kar etmez kıymet bilmeze,
Aldanmış Veyselim.Sahte canbaza,
Nankörleri adam sanmış Veyselim.

Bilirim Veyselim.Aşkın gözü kör,
Ondurmaz insanı içten içe yer,
Şairim kendine iyi düşün der,
Sanma herşey bitti sonmuş Veyselim.

Herşey layık senin gibi bir gence,
Sen geçmişi unut diyorum bence,
Zorluğu sabırla yenersin anca
Sen bak bu güne o dünmüş Veyselim.

Bir nusubet bin nasihattan üstün,
Veyselim aşk yolunda kırılmış testin,
İyi düşün bence iyi seç dostun,
Aldanmış derine inmiş Veyselim.