Yanmış körpüler Şiiri - Sevinc Arzulu

Gözündə uyğusu çoxdu,
Ayrılıq duyğusu toxdu.
Cavandı, qayğısı yoxdu,
Yüz deyərdi,bir gülərdi.

Alqışı min,duası min,
Dilindən düşməzdi “amin”.
Daynardı haqqa zamin,
Nahaqqısa süngülərdi.

Şehli çəmənlərdə gəzən,
Astaca otları əzən.
Öz taxtından bezib bəzən,
Ayaqüstü mürgülərdi.

Sərin külək kimi əsən,
Söylə mənə kimsən, nəsən.
Bal vüsala yolu kəsən,
Daş divar tək hörgülərdi.

Qəlbimizi sıxan, dostum,
Evimizi yıxan, dostum.
Qarşımıza çıxan, dostum,
Artıq yanmış körpülərdi.