Yanlızığın Gölgesi Şiiri - Osman Öğütlü

Yalnızlığın Gölgesi

Bir kahve soğur masamda,
Bir sigara yarım kalır dudağımda.
Ne dost vardır ne de derman,
Sadece sessizlik, sadece boşluk yanımda.

Yol arkadaş olur bazen,
Bazen de düşman kesilir insana.
Farların ışığı önüme düşer,
Ama gönlüm karanlıkta kalır hala.

Telefon çalmaz, kapı açılmaz,
Kimse sormaz “nasılsın” diye.
Bir ben bilirim halimi,
Bir de gökyüzü, sessizce dinleyen gece.

Radyoda bir şarkı çalar,
Sözleri kalbime bıçak gibi saplanır.
Her nakaratta biraz daha kanarım,
Her mısrada biraz daha yalnız kalırım.

Bir zamanlar vardı gözlerimden düşmeyen,
Bir gülüşüyle içimi ısıtan o kadın…
Şimdi adı bile zehir gibi,
Anısı içimde kapanmayan bir kan.

Yüreğimde kaldı izleri,
Sildim sandım, silemedim.
Ne kadar yol alsam da
Kalbimde taşıdım, götüremedim.

Teker döner, yol bitmez,
İçimde özlem ateşi sönmez.
Bir mola yerinde otururum,
Çay da acı gelir, ekmek de yetmez.

Yalnızlık ağır bir yük,
Ne taşınır ne de bırakılır.
Ama insan alışır zamanla,
Kendi yarasına kendi sarılır.

Gözlerimde uykusuzluk,
Dizlerimde yorgunluk,
Kalbimde hem yalnızlık, hem aşk yarası,
Adını koyamadığım bir burukluk.

Ve anlar ki sonunda,
En sadık yol arkadaşı
Kendi gölgesidir aslında.

Ozzy07 - Siyah_Kalem